Tijdens mijn Happy Detox Retreat van Retreat Yourself heb ik niet alleen maar gezonde sapjes gedronken in het zonnetje en als een Boeddha in kleermakerszit gezeten. Inbegrepen was ook een wandeling met gids Lucien leCarme. Willemien beloofde een redelijk makkelijke wandeltocht, onder andere door bloemenvelden en langs de zee. ‘Mooi’, dacht ik. Dat is iets voor mij. Ik ben dol op bloemenvelden en de zee.
We startten bij het prachtige strand Pou des Lleo, vlakbij Sant Carles. Ik had er zin in! Pou des Lleo is een erg mooi strandje met schattige rieten parasols en zomers een kleine chiringuito. In het zomerseizoen is het strand hier erg schoon, maar nu lag het vol met een soort wier. Getsie. ‘Dat is niet vies’, onderbrak Lucien ons. ‘Dit is poseidonia, een plant die erg belangrijk is voor Ibiza. Het groeit in zee en reinigt het water. Het rot ook niet, ook al ligt het hier al een tijd op het strand. Je kunt er dus prima op liggen. Het is juist schoon in plaats van vies.’ Goed om te weten, want ik zag dit soort wier al vaker liggen en vond het tot nu toe altijd een beetje smerig. Nu blijkt juist het omgekeerde.
Al snel gingen we een voor mij wat vreemde kant op. Niet langs de zee via stranden of weggetjes vol bloemen, maar over de rotsen. We keken prachtig uit over de prachtige helderblauwe zee van Ibiza . Lucien beloofde iets nog veel spectaculairders: een maanlandschap. En heel misschien wel zicht op een walvis. Deze machtige dieren zwemmen rond deze tijd wel eens langs Ibiza en dan zijn ze vanaf deze plek goed te zien. Maar helaas, deze dag waren er geen walvissen te zien. Het maanlandschap daarentegen was er wel. En wat voor een. Zwarte lavastenen vormen een soort rotswand, onderbroken door kloven. Iedereen werd dolenthousiast: lekker klimmen. Maar ik werd steeds witter. Als er iets is wat ik eng vind, dan is het wel klimmen en afdalen over losse stenen met de constante dreiging van een afgrond in de buurt. Toch klauterde ik stug door. De hechte groep hielp me als ik het te eng vond. Door even een hand uit te steken of achter me te blijven als vangnet. En zo lukte het om steeds een beetje verder te komen. En zo erg was de klim in feite nu ook weer niet. Mijn lijf kon het prima, maar mijn angst zat behoorlijk in de weg.
Hoogtepunt van de tocht was de zogenoemde wonderkloof. Een kloof die op bijzondere wijze is uitgesleten in de rotsen en aan het eind in verbinding staat met de zee. Het is niet precies bekend hoe de kloof is ontstaan, maar volgens sommigen is het een ufo-landplaats. En als je er doorheen loopt, word je dna herschikt. En kom je van angsten af. Huh? Wat? Ik geloofde er niets van, maar ik nam de proef op de som, want van die klimmen-op-losse-rotsen-met-afgronden-angst wilde ik graag afkomen. Wiebelend over kleine richels, badend door ijskoud water en half hangend aan rotsen bereikten we het eind. Voelde ik wat? Nee. behalve opluchting dat ik het gedaan had. Maar gaaf was het wel. En erg mooi. Wil je deze plek vinden? Hij is goed verstopt. Maar als je bij Pou des Lleo rechts de rotsen op gaat en de zee volgt, over de zwarte lavastenen, dan zie je hopelijk rechts tegen de steile rotswand aan een opening van een kloof. Als het je lukt om af te dalen, kun je hier doorheen lopen. Omdat de kloof in zee uitkomt, kun je twee dingen doen: teruglopen of daarna omhoog klimmen.
Wij deden het laatste. Een flinke klautertocht. Maar eenmaal boven, begon het relaxte wandelen. Door bossen, langs een piratentoren en door de bloemenvelden. Opvallend aan Ibiza is de rode aarde. Dit komt omdat de grond rijk is aan mineralen, zoals ijzer. Volgens Lucien is de grond bijzonder, omdat er op Ibiza geen enkel giftig dier of insect voorkomt. Dit komt door de rode aarde. De rode aarde schijnt ook nog eens goed te zijn voor je vruchtbaarheid. Vrouwen met een kinderwens leggen de aarde om hun bed als ze zwanger willen worden.
Toen we na 2,5 uur wandelen weer op Pou des Lleo aankwamen, hadden we behoorlijke honger. We fantaseerden zelfs over gebakken eieren. Gelukkig had Willemien haar auto volgeladen met detoxwaardige snacks, zoals ananas met kokos, dadels, vijgenbrood en walnoten. Daar waren we aan toe. En hoewel ik heb afgezien, vond ik het wel een erg mooie tocht. Ik was ook erg blij dat ik niet, zoals tijdens een vorige wandeltocht op Ibiza, op sandalen en met een schoudertas was gekomen. Dit keer had ik gympen aan en een degelijke rugzak om.Als ik dat niet had gehad, was het helemaal zwaar geworden. Mijn tip: zorg ervoor dat je bent uitgerust met een goede rugzak als je tijdens je Ibiza reis ook van plan bent om lange hiking tochten te maken. Je kunt je spullen dan gemakkelijker meenemen en het zit gewoon een stuk fijner. Daarnaast is het daar aardig bergachtig en er ligt veel los zand waar je gemakkelijk in uit kan glijden. Daarom zijn gympen eigenlijk ook niet ideaal en kun je eigenlijk het best wandelschoenen dragen.
Als verrassing gingen we nog even langs Atzaro Beachclub. Wat heerlijk om in het zonnetje te zitten en te genieten van een vers sapje en uitzicht over zee. Lucien trok zijn zwembroek aan en ging zwemmen. Brrr. Koud. Maar hij had er geen last van. Wat een bikkel. De Atzaro beachclub is trouwens echt een aanrader. Je vindt deze parel bij Cala Nova. Komt de naam Atzaro je bekend voor? Kan kloppen, ik heb er hier als eens eerder over geschreven toen ik in de agriturismo van Atzaro sliep.
Wil je ook een keer hiken met Lucien? Kijk dan op Ibiza Power Shot.
Dat klinkt als een avontuurlijk, maar ook ontspannend verblijf. Mooie combinatie.